Vol goede moed vertrok ik deze morgen naar het ziekenhuis voor mijn eerste échte dag stage... Ik zou de andere externen (andere erasmusstudenten die stage doen) ontmoeten. Maar niemand te zien op de plaats van afspraak. De secretaresse, die zoals gisteren opnieuw van niets blijkt te weten, besluit dan maar mij even (45 min) in haar bureau te zetten en een andere secretaresse te halen om dit euvel op te lossen...
Was wel grappig hoe ze dan zo naar elkaar keken. En dan opnieuw naar mij... "Je crois que vous avez encore des papiers à remplir... Un instant..." Plots komt de Prof. binnengestormd De secretaresse wil mij aan hem voorstellen maar "je n'ai pas de temps maintenant avec la grève et tout..."
De internen (assistenten en stagairs) waren immers aan het staken. Zoals héél de week trouwens. Bijna alle operaties moesten geannuleerd worden en het liep daar dus een beetje in het honderd... Maar allez... plots kwamen de secretaresses op het lumineuze idee mij aan een dokter toe te wijzen ;-). Ik moest bij hem blijven tot 10u15. Daarna zou ik mee kunnen gaan met de prof en de andere externen.
Ik dus om 10u30 naar haar bureau... "ah... le prof est déjà allé au bloc..." (ik stond daar dan ... Bloc??? c'est quoi???) Ik besloot terug te gaan naar de assistent waar ik eerst bij stond. Maar die was nergens meer te zien. En opeens werd ik aangesproken terwijl ik daar wat zat rond te zoeken... "ah... vous êtes de flandre (de batch kan wonderen doen!). Est-ce que je peux vous aider??" Mijn reddende engel, echt waar!! Ze heeft me helemaal naar "le bloc" gebracht!! Getoond waar ik mijn chirurgenpak kon aantrekken, gezegd bij welke profs ik wel of niet moest gaan, mij het fameuze bord met alle operaties getoond... Schitterend. Ik was vertrokken... Allez ja, ongeveer toch!
Ik stond daar wat te staan voor de ingang van de operatiezaal. Tot plots iemand naar buiten kwam en ik dus maar besloot naar binnen te gaan. Stelde mezelf voor en "tu veux te laver?". Natuurlijk wou ik graag assisteren (wel beetje met knikkende knietjes uiteraard). "tu sais le faire?" Ik antwoord beetje aarzelend "un peu" (denkend aan de fameuze lessen asepsie...) Ze beginnen allemaal te lachen (gelukkig konden ze niet zien dat ik rood werd... (for ones I loved 'het mondmasker')).
Ik stond daar dan in de schrobkamer. Een vriendelijke verpleegster kwam me helpen. Eerst 10 min met zeep en speciaal sponsje, dan 3 x met alcohol en dan schort en 2 paar handschoenen aan... Lijkt simpel maar amai!! Ik moest mijn handen telkens omhoog houden, mocht tegen niets stoten... (ben dus eens opnieuw moeten beginnen met de 10 min. ...) Daarna ook nog eens opnieuw met de handschoenen en dan ... was ik plots één van de chirurgen rond de tafel...
Ik heb het niet zo voor chirurgie maar dat moment was wel "ne kick". Heb al beetje mogen helpen met dingen vasthouden en dergelijke. Misschien mag ik morgen sonderen en naaien. Laten we hopen...
En wonder boven wonder... heb het overleefd om tussen 7u en 14u niets te eten... Khad nooit gedacht dat ik dat zou kunnen. Amai!
Na al die avonturen kom ik aan op mijn kot... En... brandalarm.... (ze hadden ons verwittigd voor een oefening dus ik was voorbereid). Ik deed wat ik moest doen, ging naar beneden en zag daar echt rook in de keuken. We verschoten ons een ongeluk maar was blijkbaar niets erg. Ben benieuwd of de oefening nu nog zal doorgaan.
Tot morgen!!!
Fie
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
hey fie! zo spannende verhalen! :-) lijkt me echt wel leuk! ben blij voor u dat zo goed meevalt! al veel meegemaakt op die korte tijd!:-) 't ziet er daar wel mooi uit, zowel de stad voor zover ik zie en je kot! moet ik zeker ook es naartoe gaan, staat op het lijstje! spijtig genoeg kan ik niet tijdens de periode dat jij er bent! nog veel succes en plezier daar!doe da goe,hé!dikke zoen bieke XXX ik kom af en toe es piepen hier!echt leuk lezen die verhalen!
Een reactie posten